QUESTION FRANçAISE

Μια μέρα με ρώτησε διστακτικά ένας νεαρός γάλλος με φακίδες, πορτοκαλί μαλλιά και τρυφερό γαλλικό accent:

-Do you think there are enough words to describe feelings?

-Non, je le crois pas, χαμογέλασα.

-And what do we do when we want to describe feelings and we don’t have words?

-Je sais pas, συνέχισα να του απαντάω γαλλικά, και απίστευτο αλλά εκείνες τις μέρες σκεφτόμουν ακριβώς το ίδιο πράγμα, πού να έχουν κρυφτεί οι λέξεις που θέλουμε να πούμε και γιατί κάθε φορά που ανοίγουμε το στόμα μας άλλα λέμε, άλλα είχαμε την πρόθεση να πούμε και άλλα διαβάζουν οι άλλοι στα λόγια μας. That’s why we read poems, I guess, συνέχισα.

-Και εκεί τις βρίσκουμε, συνέχισε να με ρωτά κοιτώντας με με μια βαθιά βεβαιότητα ότι εγώ θα ήξερα τη σωστή απάντηση.

-Pas toujours, είπα κοιτώντας κάτω γιατί λυπόμουν που θα πρόδιδα τις προσδοκίες του, αλλά και πού αλλού να ψάχναμε;

Πώς να του έλεγα, presque jamais, mon petit; Ήταν μόνο είκοσι δύο χρονών.

(Πηγή φωτογραφίας: www.faculty.spokanefalls.edu/Prince/petitprince.htm)

Ο ΔΙΑΟΛΟΣ, ΟΙ ΚΑΛΙΚΑΝΤΖΑΡΟΙ ΚΙ Ο ΓΚΟΓΙΑ

Ο λόγος ύπαρξης αυτού του blog συνοψίζεται στην εξής παροιμία, που αρχαία βέβαια δεν είναι, ας ορίσουμε ως terminus post quem την άφιξη του Jesus super star, γιατί παλιότερα μια χαρά τη βολεύαμε καθώς ούτε διάβολοι υπήρχαν ούτε και καλικάντζαροι (οι οποίοι παρεπιπτόντως έχουν εγκατασταθεί στο πατρικό μου τα τελευταία χρόνια και δε λένε να ξεκουμπιστούν και κάθε χρόνο φέρνουν και τους φίλους τους γιατί το έχουν καταλάβει ότι το σπίτι μας είναι freak friendly καθώς ο παπάς της ενορίας μας -ο οποίος όπως έχω μάθει από έγκυρη πηγή μία μέρα πριν τον Δεκαπενταύγουστο εθεάθη στην Τραγάνα Κορινθίας να τρώει κρυφίως από το ποίμνιό του παγωτό βανίλια (και ναι, αυτό είναι καταγγελία σε περίπτωση που έχετε αμφιβολίες)- έχει χρόνια να μας επισκεφθεί ανήμερα των Φώτων κι έτσι το σπίτι μου έχει καταντήσει Κέντρο Διερχομένων Καλικαντζάρων -ή αλλιώς Κ(ου)Δ(ου)Κ(ου)):

Δουλειά δεν είχε ο διάβολος, γαμούσε τα παιδιά του.

Ο πίνακας του Γκόγια του οποίου ο πραγματικός του τίτλος δεν είναι "Κρόνος", αποτελεί μια λογοκριμένη εκδοχή της προηγούμενης παροιμίας, η οποία πάει ως εξής: "Δουλειά δεν είχε ο διάβολος έτρωγε τα παιδιά του". Αλλά αυτό είναι κάτι που δε θα μάθει ποτέ το συνάφι των ιστορικών τέχνης και δε θα το διαβάσετε ποτέ στον Gombrich.
(Πηγή φωτογραφίας: www.fullmetalcynic.wordpress.com)

ΓΙΑ ΤΟ ΜΟΥΜΙΝΒΑΝ

Αφιερωμένο εξαιρετικά στο Μούμινβαν: "Η αγάπη ή είναι τρελλή ή δεν υπάρχει" . Milan Kundera. Σοφός τσέχος άντρας.
(Πηγή φωτογραφίας: www.toplumdusmani.net)

ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΣΚΥΛΟΣ ΠΟΛΥ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΣ

Τώρα που απέκτησα και blog το μου λείπει από αυτό το σπίτι είναι ένας σκύλος. Βασικά μου λείπει ένας συγκεκριμένος σκύλος. Ο Zero. Παρακαλώ τον Tim Burton να μου τον παραχωρήσει. Τουλάχιστον για όσο θα ζω στην πόλη της ατέλειωτης βροχής και των ζωντανών νεκρών (αυτό θα το εξηγήσω σε επόμενη καταχώρηση). Μετά θα το ξαναδιαπραγματευτούμε.
(Πηγή φωτογραφίας: www.littleredbirdie.com)

ΠΕΡΙ ΥΔΑΤΩΝ

Από πέρυσι τον Οκτώβριο κατοικώ τον περισσότερο καιρό στην πόλη της ατέλειωτης βροχής. Κι όταν λέω ατέλειωτη δεν εννοώ ότι δεν τελειώνει ποτέ. Τελειώνει. Κάποτε. Απλά, όταν ξεκινάει νομίζεις ότι δε θα τελειώσει ποτέ. Κι όταν τελειώνει δεν το καταλαβαίνεις ότι τελείωσε. Καμιά φορά περπατάω και δεν έχω καταλάβει ότι η βροχή σταμάτησε και συνεχίζω να έχω την ομπρέλα ανοιχτή. Όταν το καταλαβαίνω και την κλείνω, η βροχή ξεκινάει από τη αρχή και δε μπορώ να καταλάβω αν μου φάνηκε ότι είχε σταματήσει ή αν είχε στ' αλήθεια σταματήσει. Μάλλον δε θα έχει καμία σημασία. Όπως και να έχει σ' αυτήν την πόλη είναι ευτυχέστερο να ξεχνά κανείς το πορτοφόλι του παρά την ομπρέλα του. Και αν επέλεξα για πρώτο θέμα που θα μιλήσω σ' αυτό το ιστολόγιο τη βροχή είναι γιατί πάλι βρέχει. Και θα συνεχίσει να βρέχει μέχρι που θα βγει κάποια στιγμή, κάποια εποχή του χρόνου ο ήλιος και δεν θα τον καταλάβουμε ή θα εκνευριστούμε μαζί του. Κάτι τέτοιο θα μας έβγαζε έξω από τις συνηθισμένες συνήθειές μας.
(Πηγή φωτογραφίας: www.subtletea.com)

Ε.Τ. PHONE HOME 2

Δε θα υπάρχει φαντάζομαι αλλά θα προσποιηθώ ότι υπάρχει και θα ξαναγράψω αργότερα.

E.T. PHONE HOME 1

Δεν ξέρω γιατί άνοιξα αυτό το blog. Μάλλον το άνοιξα για τον καλύτερο λόγο που υπάρχει για να κάνει κανείς πράγματα στη ζωή του. Για κανένα λόγο απολύτως. Άραγε να υπάρχει κανείς εκεί έξω;
(Πηγή φωτογραφίας: www.alpesoft.files.wordpress.com)

MUSHROOMS ON THE MOON

Mushrooms on the Moon

Mushrooms on the Moon are delicious.
But those who eat them become birds, beasts, or fishes.
Space-fishes, space-beasts, and space-birds.
They stray out into space in shoals and flocks and herds.

At first, rapturous and excited,
But suddenly feeling space all round them and above and below they are affrightened.

Then goggling space-fish go fleeting in formations,
Space beasts go trailing here and there in endless migrations,
Space-birds go hurtling from one end of space to the other in endless agitations
Among the constellations.

But space is too vast, they are lost, as if quite blind.
They are looking for the human bodies they left behind

On the tiny tiny moon, so tiny, tiny as a dust grain

Which they can never hope to alight on again.

Ted Hughes