Ο ΔΙΑΟΛΟΣ, ΟΙ ΚΑΛΙΚΑΝΤΖΑΡΟΙ ΚΙ Ο ΓΚΟΓΙΑ

Ο λόγος ύπαρξης αυτού του blog συνοψίζεται στην εξής παροιμία, που αρχαία βέβαια δεν είναι, ας ορίσουμε ως terminus post quem την άφιξη του Jesus super star, γιατί παλιότερα μια χαρά τη βολεύαμε καθώς ούτε διάβολοι υπήρχαν ούτε και καλικάντζαροι (οι οποίοι παρεπιπτόντως έχουν εγκατασταθεί στο πατρικό μου τα τελευταία χρόνια και δε λένε να ξεκουμπιστούν και κάθε χρόνο φέρνουν και τους φίλους τους γιατί το έχουν καταλάβει ότι το σπίτι μας είναι freak friendly καθώς ο παπάς της ενορίας μας -ο οποίος όπως έχω μάθει από έγκυρη πηγή μία μέρα πριν τον Δεκαπενταύγουστο εθεάθη στην Τραγάνα Κορινθίας να τρώει κρυφίως από το ποίμνιό του παγωτό βανίλια (και ναι, αυτό είναι καταγγελία σε περίπτωση που έχετε αμφιβολίες)- έχει χρόνια να μας επισκεφθεί ανήμερα των Φώτων κι έτσι το σπίτι μου έχει καταντήσει Κέντρο Διερχομένων Καλικαντζάρων -ή αλλιώς Κ(ου)Δ(ου)Κ(ου)):

Δουλειά δεν είχε ο διάβολος, γαμούσε τα παιδιά του.

Ο πίνακας του Γκόγια του οποίου ο πραγματικός του τίτλος δεν είναι "Κρόνος", αποτελεί μια λογοκριμένη εκδοχή της προηγούμενης παροιμίας, η οποία πάει ως εξής: "Δουλειά δεν είχε ο διάβολος έτρωγε τα παιδιά του". Αλλά αυτό είναι κάτι που δε θα μάθει ποτέ το συνάφι των ιστορικών τέχνης και δε θα το διαβάσετε ποτέ στον Gombrich.
(Πηγή φωτογραφίας: www.fullmetalcynic.wordpress.com)