QUESTION FRANçAISE

Μια μέρα με ρώτησε διστακτικά ένας νεαρός γάλλος με φακίδες, πορτοκαλί μαλλιά και τρυφερό γαλλικό accent:

-Do you think there are enough words to describe feelings?

-Non, je le crois pas, χαμογέλασα.

-And what do we do when we want to describe feelings and we don’t have words?

-Je sais pas, συνέχισα να του απαντάω γαλλικά, και απίστευτο αλλά εκείνες τις μέρες σκεφτόμουν ακριβώς το ίδιο πράγμα, πού να έχουν κρυφτεί οι λέξεις που θέλουμε να πούμε και γιατί κάθε φορά που ανοίγουμε το στόμα μας άλλα λέμε, άλλα είχαμε την πρόθεση να πούμε και άλλα διαβάζουν οι άλλοι στα λόγια μας. That’s why we read poems, I guess, συνέχισα.

-Και εκεί τις βρίσκουμε, συνέχισε να με ρωτά κοιτώντας με με μια βαθιά βεβαιότητα ότι εγώ θα ήξερα τη σωστή απάντηση.

-Pas toujours, είπα κοιτώντας κάτω γιατί λυπόμουν που θα πρόδιδα τις προσδοκίες του, αλλά και πού αλλού να ψάχναμε;

Πώς να του έλεγα, presque jamais, mon petit; Ήταν μόνο είκοσι δύο χρονών.

(Πηγή φωτογραφίας: www.faculty.spokanefalls.edu/Prince/petitprince.htm)