Από πέρυσι τον Οκτώβριο κατοικώ τον περισσότερο καιρό στην πόλη της ατέλειωτης βροχής. Κι όταν λέω ατέλειωτη δεν εννοώ ότι δεν τελειώνει ποτέ. Τελειώνει. Κάποτε. Απλά, όταν ξεκινάει νομίζεις ότι δε θα τελειώσει ποτέ. Κι όταν τελειώνει δεν το καταλαβαίνεις ότι τελείωσε. Καμιά φορά περπατάω και δεν έχω καταλάβει ότι η βροχή σταμάτησε και συνεχίζω να έχω την ομπρέλα ανοιχτή. Όταν το καταλαβαίνω και την κλείνω, η βροχή ξεκινάει από τη αρχή και δε μπορώ να καταλάβω αν μου φάνηκε ότι είχε σταματήσει ή αν είχε στ' αλήθεια σταματήσει. Μάλλον δε θα έχει καμία σημασία. Όπως και να έχει σ' αυτήν την πόλη είναι ευτυχέστερο να ξεχνά κανείς το πορτοφόλι του παρά την ομπρέλα του. Και αν επέλεξα για πρώτο θέμα που θα μιλήσω σ' αυτό το ιστολόγιο τη βροχή είναι γιατί πάλι βρέχει. Και θα συνεχίσει να βρέχει μέχρι που θα βγει κάποια στιγμή, κάποια εποχή του χρόνου ο ήλιος και δεν θα τον καταλάβουμε ή θα εκνευριστούμε μαζί του. Κάτι τέτοιο θα μας έβγαζε έξω από τις συνηθισμένες συνήθειές μας.
(Πηγή φωτογραφίας: www.subtletea.com)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου